Το ανέρωτο κρασί, «ο άκρατος οίνος», όπως λεγόταν στην αρχαιότητα, οδηγεί πιο γρήγορα στη μέθη και στην παρορμητικότητα. Άνθρωποι που δεν είναι ιδιαίτερα τολμηροί, ή γενναίοι, προβαίνουν σε παράτολμες πράξεις μετά την κατανάλωση κάποιας ποσότητας κρασιού.
Το ανέρωτο κρασί ήταν βαρβαρική συνήθεια και οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι οδηγούσε στην τρέλα. Για το λόγο αυτό το αναμείγνυαν με πολύ νερό, σε αναλογία ένα προς πέντε.
Η συνήθεια αυτή τους έδινε τη δυνατότητα να απολαμβάνουν τη γεύση του για περισσότερη ώρα, διατηρώντας τη νηφαλιότητά τους. Το πλεονέκτημα του νερωμένου κρασιού οδήγησε το λαό να διατυπώσει τη φράση «έβαλε νερό στο κρασί του» για να δηλώσει πως κάποιος έδειξε συμβιβαστική διάθεση, κάνοντας υποχωρήσεις πάνω σε συγκεκριμένο θέμα, πράγμα που δε θα ήταν εφικτό αν βρισκόταν υπό την επήρεια άκρατου οίνου.
