(Το παρόν αποτελεί ακριβές απόσπασμα από το βιβλίο της Κας Γιολάντα Τσορώνη – Γεωργιάδη, με τίτλο «γιατί το λέμε έτσι…», Εκδόσεις ΩΡΙΩΝ, 2007).
Δαμόκλειος σπάθη
Ο Δαμοκλής ήταν αυλικός του Διονυσίου του Πρεσβυτέρου, τυράννου των Συρακουσών, θαυμαστής του πλούτου, της δόξας και της δύναμης του κυρίου του. Συχνά τον μακάριζε για τα τόσα του αγαθά.
Κάποτε, ο τύραννος τον ρώτησε αν ήθελε να δοκιμάσει την ευτυχία της τυραννίδας για μια μόνο μέρα. Ο Δαμοκλής δέχτηκε πανευτυχής. Κατόπιν διαταγής του Διονυσίου, του φόρεσαν τη βασιλική στολή, τον κάθισαν στο θρόνο και του απέδωσαν τις βασιλικές τιμές. Κατόπιν, τον οδήγησαν σε μια τραπεζαρία που είχε κάθε λογής φαγητά. Ο Δαμοκλής έπλεε σε πελάγη ευτυχίας. Ξαφνικά, καθώς απολάμβανε τη χλιδή, είδε ακριβώς πάνω από το κεφάλι του, στην οροφή, να κρέμεται από τρίχες αλόγου ένα μεγάλο σπαθί. Πανικοβλήθηκε τόσο πολύ που, περιφρονώντας όλες τις ηδονές και τις τιμές, παρακαλούσε να τον αφήσουν να φύγει και να τον απαλλάξουν από το τιμητικό αυτό αξίωμα.
Ο Δαμοκλής είχε πια διδαχτεί ότι οι πανίσχυροι άρχοντες που κυβερνούν τους λαούς δεν είναι τόσο ευτυχισμένοι όσο εκ πρώτης όψεως φαίνονται.
Από εδώ και η παροιμιώδης φράση «δαμόκλειος σπάθη», που χρησιμοποιείται είτε για να αποδώσει παραστατικά τη γεμάτη κινδύνους ζωή των τυράννων και γενικά των υψηλά ιστάμενων είτε για να δηλώσει επαπειλούμενες συμφορές.
