Η σκυταλοδρομία είναι ένα αγώνισμα στίβου μεταξύ ομάδων δρομέων, συνήθως τεσσάρων, που μοιράζονται την όλη απόσταση, παραδίδοντας ο ένας στον άλλον τη σκυτάλη (ραβδί) στο τέρμα των επιμέρους διαδρόμων.
Στην αρχαιότητα όμως, η σκυτάλη είχε διαφορετική χρήση. Ήταν μέθοδος κρυπτογράφησης αλληλογραφίας, μια μυστική δηλαδή μέθοδος επικοινωνίας μεταξύ των Εφόρων και εκείνων που είχαν εκστρατεύσει, που εφαρμόστηκε με επιτυχία από τους Σπαρτιάτες. Η μέθοδος λειτουργούσε ως εξής: Οι Έφοροι προμηθεύονταν δύο ράβδους (σκυτάλες) του ιδίου ακριβώς μήκους και πάχους. Τη μία κρατούσαν αυτοί και την άλλη παρέδιδαν στο στρατηγό που αποχωρούσε. Και οι δύο ράβδοι είχαν τις ίδιες ακριβώς ελικοειδείς εγκοπές από το ένα άκρο στο άλλο. Όταν οι Έφοροι από τη Σπάρτη έπρεπε να στείλουν ένα μήνυμα ή μια πληροφορία στο στρατηγό που ήταν ήδη πολύ μακριά, προσάρμοζαν μια ταινία μεταξύ των ελικοειδών διαστημάτων που σχηματίζονταν κατά μήκος της ράβδου και πάνω σ’αυτήν έγραφαν την διαταγή, την είδηση κλπ. Στη συνέχεια, ξετύλιγαν την ταινία και την έστελναν στο στρατηγό μ’ένα έμπιστο πρόσωπο. Όταν κρατούσε κανείς την ταινία ξετυλιγμένη, ήταν αδύνατον να διαβάσει αυτά που είχαν γραφτεί, γιατί η επιφάνειά της παρουσίαζε γραμμένα λοξά τμήματα λέξεων και μεμονωμένα γράμματα χωρίς συνοχή. Έπρεπε λοιπόν, για να διαβαστεί η ταινία, να τυλιχθεί εκ νέου σε μια ίδια ακριβώς ράβδο (αυτή που είχε πάρει κατά την αναχώρησή του από τη Σπάρτη ο παραλήπτης) και να την εφαρμόσει πάνω ακριβώς στα ισοπλατή σπειροειδή διαστήματά της.
Η σύγχρονη σκυτάλη βέβαια δεν παραπέμπει σ’εκείνη των αρχαίων χρόνων ούτε ως υλικό ούτε ως χρήση. Η φράση που συχνά λέγεται και ακούγεται «παραδίδω τη σκυτάλη» προέρχεται από το αντίστοιχο αγώνισμα στίβου και έχει την έννοια ότι αφήνω κάποιον να συνεχίσει το έργο μου, δηλώνω διαδοχή σε ένα συγκεκριμένο σκοπό, όπως ακριβώς κάνουν και οι δρομείς των επιμέρους διαδρομών στην σκυταλοδρομία.
