Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας
(Το παρόν αποτελεί ακριβές απόσπασμα από το βιβλίο της Κας Γιολάντα Τσορώνη – Γεωργιάδη, με τίτλο «γιατί το λέμε έτσι…», Εκδόσεις ΩΡΙΩΝ, 2007).
Η κινηματογραφική ταινία “Ευδοκία” με πρωταγωνιστές τους ερασιτέχνες ηθοποιούς Γιώργο Κουτούζη και Μαρία Βασιλείου, σκηνοθετήθηκε από τον Αλέξη Δαμιανό (1970) και καθιερώθηκε ως κινηματογραφικός μύθος.
Σε μια σκηνή του έργου, σ’ αυτήν της συνοικιακής ταβέρνας, μια γυναίκα ελαφρών ηθών, η Ευδοκία, κάθεται σ’ ένα τραπέζι μαζί με τον προστάτη της και τρεις φίλους του. Στο άκουσμα ενός ζεϊμπέκικου (που έγραψε για την ταινία ο Μάνος Λοΐζος και που έγινε γνωστό αργότερα ως το “ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας”) ένας λοχίας, θαμώνας κι αυτός της ταβέρνας κόντρα σ’ όλες τις συμβάσεις, σηκώνεται και νιώθοντας στα σωθικά του το ρυθμό του χορού, τον απευθύνει προκλητικά στην Ευδοκία. Οι άντρες του τραπεζιού είναι έτοιμοι να αντιδράσουν στην προσβολή, που γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από το γεγονός ότι η Ευδοκία, αγνοώντας τους, συμμετέχει στο χορό του στρατιώτη, χτυπώντας του παλαμάκια. Η έλξη του ενός για τον άλλο είναι φανερή, ενώ ο τρόπος που χορεύεται από το στρατιώτη το ζεϊμπέκικο, αναδεικνύει το χορό σε ερωτικό κάλεσμα και ταυτόχρονα σε χορό πολεμικό, επιθετικό προς όποιον τολμήσει να εμποδίσει, να σταματήσει την ερωτική ένωση.
Στη δεκαετία του 1980 η ταινία ανακηρύχτηκε από τους Έλληνες κριτικούς ως η καλύτερη του εγχώριου κινηματογράφου, ενώ το “ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας” αγαπήθηκε πολύ στην εποχή του και εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να θεωρείται ως το πιο δημοφιλές του είδους.
